Notice: Use of undefined constant linklove - assumed 'linklove' in /home/klient.dhosting.pl/cyrus/wycieczka/public_html/wp-content/plugins/facebook-comments-plugin/class-frontend.php on line 95

Minął ledwo tydzień od powrotu z tygodniowej i zarazem najdłuższej – jak dotąd – wyprawy zagranicznej w moim życiu, a już czuję w kościach, że potrzebuję więcej takich wyjazdów. Dlaczego? Między innymi o tym będzie ten wpis.

Zacznę od tego, że wyjazd został dobrze zorganizowany przez Michała – kolegę z Wrocławia. Przede wszystkim specjalnie zrobił drugi kurs po mnie i Aleksandrę do Zakopanego, aby dowieźć nas do miejsca docelowego – Liptowskiego Mikułasza (Liptovský Mikuláš). Znalazł on całkiem zacną hacjendę, którą w całości mogliśmy wynająć na 5 dni za mniej więcej 12 euro per noc, a było ich 4. Dom był umiejscowiony na północnym krańcu Liptowskiego Mikułasza – naszej bazy wypadowej. W tym miejscu należą się równie serdeczne podziękowania dla Anety – znanej już Wam z wycieczki do Krakowa. To właśnie ona zapewniła nam swobodny transport do miejsc wycieczkowych na Słowacji podczas trwania wyjazdu oraz szybki i bezpieczny powrót do naszych domów – chwała jej za to!
Niemniej, kończąc już podziękowania – skądinąd zasłużone – przejdę do podzielenia się z Wami wrażeniami z tej wyprawy. Zacznę od problemu, jaki napotkaliśmy, wyjeżdżając z Warszawy do Zakopanego. Okazało się, że cała klasa druga została wyrezerwowana, a połączenia było objęte całkowitą rezerwacją miejsc. Zagryźliśmy zęby i kupiliśmy bilety na klasę wyższą, która wcale taką nie była – brak ogrzewania przez 10 godzin jazdy, przy ujemnych temperaturach, nie należy do najmilszych doświadczeń. Co ciekawe – długość jazdy wynikała z przejazdu przez takie miasta jak m.in. Częstochowa – trochę nie po drodze do Zakopca, prawda? Pomijając logikę rozkładu – jeśli już takie połączenie istnieje i prowadzi przez „pół” Polski to nie do końca rozumiem, dlaczego cały skład posiadał łącznie tylko 5 (!) wagonów… Dodatkowo był to sezon – wyjazdy na sylwestra, tłumy chętnych na podróż ludzi, potencjalna gruba kasa do zgarnięcia, a tu taki numer.

Ostatecznie stwierdziliśmy, że nie takie rzeczy już na PKP odchodziły, więc nie ma co się szczególnie przejmować – inni mieli większego pecha – tak jak pewien podróżnik z reddita:

Ważne, że dojechaliśmy do Zakopanego w jednym kawałku i z niewielkim opóźnieniem – jakieś 10 minut. Patrząc na obecne standardy podróży, ostatecznie da się przeżyć.

Zakopane

Pierwsze, co mogę powiedzieć o Zakopanem to tłumy ludzi namawiających turystów do zamówienia taksówki lub wykupienia noclegu. Osobiście nie znoszę takiej nachalności, choć w pewien sposób jest dla mnie zrozumiała – każdy przecież chce zarobić w tych trudnych czasach. Skoro już mowa o problemach, pojawił się jeden, dość istotny – głód. Gnani chęcią zaspokojenia jakże podstawowej dla każdego człowieka potrzeby zaczęliśmy szukać miejsca, w którym bez reszty moglibyśmy oddać się rozkoszy zjedzenia czegoś smacznego i ciepłego – choć samego „ciepłego” w naszej desperacji mogłoby być wystarczające. Tym to sposobem po długiej wędrówce po jakichś „nieturystycznych” okolicach Aleksandra znalazła naszą ziemię obiecaną – restaurację LaStrada! Lokal ten jest umiejscowiony w mało zauważalnym miejscu – ciemnym rogu hotelu – co skutecznie może „odstraszać” mniej zasobnych klientów – bo jak przy hotelu i to w Zakopanem, to pewno będzie bardzo drogo… Początkowo pomyślałem podobnie, ale głód kazał podejść i sprawdzić menu – nic przecież nie zaszkodzi na nie zerknąć. Jak się okazało, była to jedna z najlepszych decyzji podczas tego wyjazdu – dlaczego? Z kilku powodów: tanio – 15,90 zł za zestaw obiadowy zawierający zupę, danie główne i kubek gorącej herbaty. Samo jedzenie było bardzo smaczne – prawie jak u mamy, a porcje tak duże jak u babci, a to wszystko okraszone przesympatyczną obsługą – jeden z nielicznych lokali, w których z przyjemnością zostawiłem napiwek oraz z pewnością tam wrócę, będąc w okolicy.

Po zregenerowaniu sił i otrzymaniu dodatnich modyfikatorów do witalności oraz motywacji ruszyliśmy na podbój Krupówek i okolic. Po drodze kupiłem oscypka, którego co jakiś czas podjadałem szczęśliwy – uwielbiam ten ser. W drodze postanowiliśmy skręcić do parku ponieważ pogoda sprzyjała takiej wędrówce, a góry – które z łatwością można było podziwiać z polany parku – wyglądały majestatycznie. To jest to – pomyślałem, jednakże kilka minut później mój entuzjazm osłabł, bo zobaczyłem Krupówki – duże centrum handlowe na świeżym powietrzu wypchane przebierańcami, butikami, sklepikami dużych marek itd. Totalne rozczarowanie – do którego nie chcę wracać. Jako pamiątkę z wizyty w tym miejscu kupiłem sobie klapki – ponieważ były mi potrzebne, a nie miałem. Tak tam było fajnie.
Po jakimś czasie udało nam się nawiązać kontakt z wcześniej już wspomnianym Michałem, który nas zabrał do miejsca docelowego – Liptowskiego Mikułasza. Niestety widoków zbyt wielu nie mogliśmy obserwować, ponieważ słońce dawno zaszło. Wyjątkiem tutaj była możliwość obserwowania wschodzącego księżyca na tle szczytów górskich – szczęśliwie niebo okazało się bezchmurne. Coś niesamowitego!

Słowacja

Po dotarciu na miejsce, rozpakowaniu i posileniu się oraz krótkim wieczorku zapoznawczym poszliśmy spać, aby zregenerować siły przed atrakcjami, jakie nas czekają w następnych dniach. A działo się – w kolejności:

Nasza baza wypadowa – Romana – znajduje się na samej granicy Liptowskiego Mikułasza; bardzo spokojne i malownicze położenie – poranny widok na Tatry z okna zapierał dech w piersiach. Warunki idealne – przyjechało nas 16 osób, a mogłoby się zmieścić jeszcze więcej – każda para miała swój pokój. Standard wysoki i apartamentowy – osobne łazienki dla większości pokoi. Ważną rzeczą jest brak właściciela na posesji. Mieszka niedaleko, ale nie na tej samej ulicy, więc mieliśmy całą chatę dla siebie – wielki plus. Minusem była woda grzana w bojlerze – niestety 150 litrowy to trochę za mało, by wszystkich zadowolić w tej samej chwili. Jednakże to chyba jedyna wada jaką zaobserwowałem. Jakby ktoś się wybierał w tamte rejony, to polecam.

Liptowski Mikułasz – wybraliśmy się na spacer po mieście, ale to, co zobaczyliśmy po drodze skutecznie nas odepchnęło od dalszego zwiedzania. Ogólnie miasto wygląda na dość zapuszczone i brzydkie – jedyne ładne budynki to te państwowe oraz drogi. Tak, drogi mają naprawdę dobre. Co do mieszkańców – w miejscach, w których się znaleźliśmy, byli dość mili, a przede wszystkim ze Słowakami po polsku spokojnie można się dogadać. Podsumowując, miasto jest dobrą bazą wypadową – jako cel podróży zupełnie się nie sprawdzi. Chyba, że ktoś bardzo chce odwiedzić muzeum Janosika.

Minipivovar Brontvai – minibrowar znajdujący się w miejscowości Kvacany niedaleko Liptowskiego Mikułasza. Wskazał go Wojciech jako must-see i wcale mu się nie dziwię oraz rad jestem, że nas tam zabrał. Muszę przyznać, że browar zrobił na nas bardzo pozytywne wrażenie. Przede wszystkim atmosfera – sala z prawie świątecznymi nakryciami, wystrój niemalże domowy. Wybór piw własnej produkcji też nie gorszy – ciemne, jasne, świąteczne i zielone – tyle przynajmniej spamiętałem. Co ciekawe, piwo zielone z pewnością nie uzyskiwało swojego koloru za pomocą sztucznych czy tym podobnych barwników – niestety nie poznaliśmy tajemnicy, jak to jest zrobione. Samo menu jest bardzo bogate w różne gratki kulinarne – np. pętko i to naprawdę dużej kiełbasy w sosie czosnkowym czy strudel makowy. Co ciekawe, w tej samej cenie w polskim Bierhalle otrzymamy najwyżej kanapkę albo przystawki – nasze browary restauracyjne mogłyby brać przykład z Brontvai, w którym najedliśmy się do syta i naprawdę smacznie. Ceny? Jak na polskie warunki tanio – za 0,4 l 1,8 euro, za kiełbę niewiele więcej. Z pewnością jest to miejsce warte powtórnego odwiedzenia.

Stok narciarski w Jasná – Chopok - stok jest bardzo dobrze przygotowany i wyposażony do obsługi naprawdę bardzo dużej ilości fanów białego szaleństwa. Dodatkowymi atutami jest masa tras, wyciągów, dbanie o odpowiednią nawierzchnię i spora baza niezbędnych sklepów usługowych. Problem jednak stanowi zaparkowanie samochodu w okolicy – jest niestety strasznie zatłoczona właściwie przez cały czas funkcjonowania. Jako ciekawostkę podam cenę za całodniowy karnet na wyciągi – jest to 35 euro (!). My mieliśmy to szczęście, że przyjechaliśmy później i udało nam się odkupić od kończących zabawę ich karnety za 10 euro – w tym 2 euro zwrotu z kaucji. Więc cena za wyciągi nie była nazbyt zabójcza dla naszych portfeli.

Góra Chopok – mój pierwszy dwutysięcznik w życiu – szczęścia nie było końca, a wdrapywanie się na szczyt dało mi przyjemnego kopa adrenaliny. Samo wejście wymagało pewnego samozaparcia i odwagi ze względu na oblodzenie i wyślizganie ubitego śniegu. W tym miejscu chcę się również podzielić swoim wielkim zawodem, jakim są moje kupione z 7 lat temu buty – Cheeruca Nepal. Wziąłem je w celu przetestowania – niestety podeszwa (Vibram) w tym modelu nie nadaje się do niczego. Możliwe, że czas odbił swoje piętno na intensywnie eksploatowanym bieżniku buta. Wszyscy z wyjątkiem mnie poruszali się bez większego problemu po oblodzonych nawierzchniach – ja miałem problem przy podejściach pod niedużą górkę. Zmusiło mnie to do zakupu nakładki kolcowej na podeszwę – w sklepie u podnóża góry, dzięki czemu mogłem się już bezpiecznie poruszać i jednocześnie uzyskałem najlepszą przyczepność do podłoża w grupie. Niemniej serdecznie odradzam te buty do chodzenia po oblodzonych nawierzchniach – nadają się do przemierzania ich tylko w rakach. Sam gore-tex sprawdził się wyśmienicie, a buty dobrze trzymały się stopy. Miłym zaskoczeniem były natomiast spodnie Campus Gomez i kurtka Alpinus Red Earth, które zapewniały pełny komfort cieplny i wygodę noszenia podczas wspinaczki. Pełniejszą recenzję napiszę w przyszłości. Wracając jednak do Chopoka, nie podobała mi się jedna rzecz – za dużo ludzi. Lubię góry właśnie za to, że możesz się wyciszyć i odpocząć od cywilizacji – tu z pewnością tego nie znajdziesz. W sumie co się dziwić – wielki stok narciarski. Niemniej warto odwiedzić i zdobyć szczyt – polecam – choćby dla samych malowniczych widoków Tatr.

Bobrovec – miejscowość położona niedaleko naszej bazy wypadowej, u podnóży Tatr. Bardzo malownicza i spokojna wieś – nie spotkaliśmy podczas wędrówki do niej żadnego człowieka ani mieszkańca. Chcieliśmy zwiedzić kościół widoczny na zdjęciu, ale niestety był on zamknięty na trzy spusty, więc pozostało nam go obejść wokół. Po krótkiej rozmowie z Wojciechem doszliśmy do wniosku, że wrócimy do domu nie drogą (jak przyszliśmy), ale polami i wzniesieniami na północy wioski. Idąc tak, przeszliśmy przez przykościelny cmentarz i jakieś stare gospodarstwo. Powrót był dość męczący ze względu na błoto przez jakie niestety musieliśmy przejść i dość mocny wiatr, który najbardziej dokuczał dziewczynom. Choć przyznać trzeba, że dzielnie sobie poradziły. Spacer był przyjemnie wyczerpujący – tak jak lubię.

Tatralandia – jeden z największych aquaparków na Słowacji, znajdował się jakieś 2 km od Liptowskiego Mikułasza – co wręcz zachęcało do odwiedzin. Dlaczego warto tam się pojawić, no cóż – 9 basenów, 7 zjeżdżalni, spa i sauna oraz basen z wodą termalną. Wstęp na strefę basenową (spa i sauny oddzielnie płatne) dla studentów to koszt: całodzienny 16 euro/osoba, a trzy godziny to 14 euro/osoba. A miejsce zaprawdę wspaniałe do zrelaksowania się – gorące źródła od tej wizyty stały się moim ulubionym „sportem” wodnym, a zjeżdżalnia „tornado” dostarcza naprawdę niezapomnianych wrażeń i bynajmniej nie ze względu na reklamujące ją w klipie panie.

Poprad – miasto, w którym zatrzymaliśmy się w drodze powrotnej do Polski, na jego temat wiele ciekawego w sumie nie da się powiedzieć. To mieścina, że tak przytoczę/sparafrazuję z pamięci tekst z przewodnika książkowego Anety: Poprad nie jest miastem zbyt atrakcyjnym. Jego wygląd kontrastuje z naturalnym pięknem Tatr. I uwierzcie mi, trudno nie zgodzić się z tym zdaniem.

Prvý podtatranský minipivovar Buntavar – wg Wojciecha jest to obowiązkowe miejsce odwiedzin dla każdego ceniącego się piwosza trunków górnej fermentacji. I trudno nie przyznać mu racji – miejsce ma klimat i jest nietuzinkowe ze względu na wyszukany smak oferowanych piw. Przede wszystkim, co na początku może okazać się szokiem, jest fakt, że ten minibrowar znajduje się w jednym budynku z miejską pływalnią Svitu – jednak mają osobne wejścia. Trafiliśmy akurat na otwarcie – godz. 14:00 i byliśmy pierwszymi oraz jedynymi klientami. Nadało to dodatkowego uroku całemu miejscu oraz ułatwiło krótką polsko-słowacką konwersację z obsługą.

Wieczory z WITAJ i KYLLYM – Świat Dysku: Ankh-Morpork – czyli najlepszy prezent gwiazdkowy od lubej dla geeka pod słońcem – dzięki Aleksandra! Był to nieodłączny kompan wieczorów spędzonych w Mikułaszu – siadaliśmy ze współtowarzyszami i graliśmy do upadłego, głównie z Michałem. Niewątpliwą zaletą tej gry jest fakt, że się nie nudzi, wymaga myślenia i dostarcza wiele zabawy ze względu na jej humorystyczny kontekst oraz wredność treści niektórych kart akcji. Więc dziewczyny, jeśli nie macie pomysłu co kupić swojemu geekowi na urodziny czy inne święta, a lubi on planszówki lub twórczość T. Pratchetta, to wiedzcie, że to bardzo dobry wybór. Polecam – Człowiek Wycieczka – szczęśliwy posiadacz gry.

Reasumując: wypad bardzo dobrze się udał i będziemy go wspominać przez długi, długi czas. Ludzie dopisali, wszystkie zaplanowane atrakcje zwiedziliśmy – no, z wyjątkiem jaskiń, które były zamknięte przed sylwestrem.
Aneta dzielnie wytrzymała z nami podróż powrotną, która trwała od 10 do 23 – współczuję i podziwiam zarazem. Bezpiecznie dowiezieni do domów mogliśmy już tylko się rozpakować oraz opowiedzieć naszym bliskim, co nas spotkało i gdzie byliśmy – tak jak i ja podzieliłem się tymi doświadczeniami z Wami. Mam nadzieję, że nie wynudziliście się zbytnio, a przedstawione atrakcje zachęciły Was do nowej wycieczki!

 

Komentarze

comments

Powered by Facebook Comments

Tags: aktywność, Bobrovec, buty, Chopok, góry, Jasná, Kvacany, Liptovský Mikuláš, Liptowski Mikulasz, Minipivovar Brontvai, obuwie, odzież, organizacja, pakowanie się, planowanie, podróż, Poprad, Prvý podtatranský minipivovar Buntavar, przetrwania, przygoda, Svit, szlak, Tatralandia, Tatry, trakt, trapery, trekking, wędrówka, wycieczka, Wyjazd na Słowację, Wyjazd w Tatry, wyprawa, zakupy